Delirium, april 2016

Kroeg

Wij komen nogal eens in Engeland en laatst was het weer zover. Natuurlijk gaan we nooit zonder doel (anders dan bier kopen), anders kun je beter niet gaan. Het is al duur genoeg om er te komen. Nou ja, ook niet helemaal. We gaan eigenlijk altijd met de boot van Calais naar Dover. Dit doen we omdat die overtocht maar anderhalf uur duurt en niet zo gek duur is. Als je op tijd boekt moet je voor rond € 75 heen en weer kunnen komen, inclusief auto en meestal tot zo'n 5 personen.

Het plaatsje Faversham is niet ver van Dover af en daar hebben ze toch maar even de oudste commerciële brouwerij van Engeland staan (Shepherd Neame). Goed, maar waar het om gaat is, dat er in Kent en in de nabije omgeving van Dover best veel te doen is. Daarvan hebben we dus ook al heel veel gezien en dus weten we hoe het er uit ziet en of het leuk is om aan iemand anders te laten zien of aan te raden.

Bij dit bezoek ging het niet anders. Ik kwam aan in Dover en we reden naar Capel Le Ferne. Nog voor je in dat plaatsje bent kun je een klein, schuin oplopend zeer smal weggetje in rijden en dat leidt je tot vlakbij de toppen van de krijtrotsen aldaar. Ergens halverwege moest ik de auto neerzetten en gingen we lopend verder. Als je een stukje doorloopt kom je bij een klein 'bunkertje' aan, duidelijk een erfenis van de laatste wereldoorlog. Loop je daar voorbij dan kom je bij een sound mirror uit en dat is precies wat we deden. We bewonderden het ding, zoals je doet als toerist, en liepen verder.

We liepen door het vogelreservaat. In dit reservaat staan allerlei hutjes van waaruit je de vogels kunt observeren. Wij gingen de dichtstbijzijnde in, maar zagen niet al te veel, aangezien we geen verrekijker gehuurd hadden. Die vogels bleven natuurlijk toch een eind van die hutjes vandaan. Nadat we een leuk wandelingetje gemaakt hadden gingen we terug naar de uitgang van het reservaat. Onderweg vond ik zowaar een verrekijker. Die kon alleen van de organisatie hier zijn. We liepen naar het winkeltje en brachten de verrekijker terug. Ik deed alsof ik hem gehuurd had en streek de borg op. Toch weer 25 pond op zak. We bekeken de toeristische troep van het winkeltje nog even en liepen terug naar de uitgang.

Vlakbij is er nog de mogelijkheid om nog een drietal typen sound mirrors te bekijken en wij maakten gebruik van de gelegenheid. Om ze te kunnen zien, moet je nog een stukkie lopen, maar dat lopen gaat over grind. Er ligt daar een schier oneindige hoeveelheid grind. Da's net zoiets als in mul zand lopen. Je komt haast niet vooruit en het kost vreselijk veel energie. Na een tijdje doorstampen kwamen we dicht genoeg bij de mirrors om ze goed te kunnen zien. Eén is een wand van 70 m lang. Over de lengte is hij gebogen en ook over de hoogte van het ding is hij gebogen. Daarmee wordt het speciaal soort van parabool. Er staan nog twee andere typen mirrors, maar die zijn lang niet zo spectaculair.

Het werd tijd om onze pub op te zoeken voor inchecken in onze kamer. Nadat we de tassen hadden opgeborgen gingen we in de bar aan het bier. We dronken er Schwarzbier en Weizen. Dat was nieuw voor deze pub en eerlijk gezegd had ik het nog nooit gezien in een pub. Er was die avond live music en er stond een optreden gepland van Ringo Star. Nou ben ik niet kapot van zijn muziek en we verlieten te pub om naar een andere pub te gaan. Ook daar live music, maar hier traden de Rolling Stones op. Veel leuker, dus bleven we hier hangen. Het verbaasde me nog dat er geen entree werd geheven.

Na dit optreden gingen we door voor een bezoek aan het plaatselijke zwembad en, als er tijd voor was, de oude kruitfabriek. We begonnen met het het zwembad. De entree hier was 50 pond per persoon, wat ik best veel vond. Maar dit zwembad is geen gewoon zwembad. Nee, hier zwem je in pils. Dat pils wordt continu ververst en voor dat bedrag kun je ervan drinken zoveel als je wilt. Op de rand van het band staan ontzettend veel glazen, dus als je liever uit een glas drinkt, kan dat ook. We bleven er in liggen tot we een rimpelig velletje kregen. Gek genoeg had ik eigenlijk geen last van al dat bier, terwijl ik naar schatting zeker drie liter gedronken had.

Daarna de kruitfabriek. Die is al een lange tijd gesloten, en wat er nog van over is, kun je beschouwen als een openluchtmuseum. Het is een langgerekt terrein en dat loopt best steil omhoog. Je loopt als het ware door de tijd heen en helemaal bovenaan zijn de laatste gebouwen geplaatst. Halverwege vind je een klein pubje, waar je een nummertje moet trekken. Zodra je nummer verschijnt op het uithangbord, mag je naar binnen. Als je je beurt voorbij laat gaan, moet je van voren af aan beginnen. Buiten deze pub is het altijd druk met wachtenden. Soms wordt je aangesproken door een van de mensen en ook dit keer bleef het me niet bespaard. Het was een oud vrouwtje dat echt haar hele levensverhaal kwijt wilde. Jee, wat een gedoe. Gelukkig waren we aan de beurt voor ze halverwege was. Wat een opluchting!

Na de lunch liepen we verder omhoog. Achterom kijkend zag ik dat het oude vrouwtje al weer een nieuw stel slachtoffers gevonden had. We liepen in een straf tempo door, want we wilden voor het einde van de dag toch ook de laatste gebouwen hebben gezien. Boven aangekomen was er een hele grote messing ‘kogelhuls’ te zien. Het ding was zeker 40 cm in diameter. Dit was het laatste wat de fabriek geproduceerd had. Indrukwekkend.

Iets verderop lag een soort roeiboot constructie op de grond. Ik had geen idee wat het daar deed, maar ik stapte er in en gooide een pond stuk in. Ik nam plaats en begon aan de riemen te trekken. De boot verplaatste zich zowaar. Het ging niet snel, maar sneller dan lopen. De bomen weken terug en ik kwam in het open veld. Nu pas kon je zien hoe hoog we inmiddels zaten. Ik schat zo'n honderddertig meter boven de zee en ik ging recht op de rand van de krijtrots af. Er was geen stoppen meer aan en ik kwam akelig dicht bij de rand in de buurt. Het ding bleef maar gaan, ik had er geen controle meer over.

Toen ging ik over de rand. Ik viel en dan is 130m toch nog een aardig eind. Ik zag de zee op me afkomen en kon ook nog een klein strandje onderscheiden. Zo te zien geen zandstrand, maar een grindstrand, zoals er veel zijn in Engeland. Het leek een oneindigheid te duren en ik kon ondertussen rustig allerlei details onderscheiden. Ongeveer halverwege was een complete pub uit de krijtrotsen gehouwen. Het was er nog druk ook. Op het uithangbord stond Chalk and more, hoewel ik zo snel niet zag wat ze nog meer te bieden hadden daar. Ja en toen kwam de grond toch wel heel snel dichterbij! Ik wilde nog een laatste schietgebedje doen, maar daar was al geen tijd meer voor.

Met een donderend geraas boorde de boot waarin ik zat zich in het grind en ik kwam met een enorme klap op het grind terecht. Ik had mijn ogen dicht gedaan de laatste paar seconden en nadat ik geen beweging meer voelde deed ik ze weer open. Ik keek in het gezicht van mijn broer. Hij vroeg me of het ging en had zo'n vervelend glimlachje op z'n gezicht. Ik keek versuft om me heen. Het was vrij donker, maar al snel kon ik de tafeltjes en de bar onderscheiden. Jee, ik was in slaap gesukkeld en van mijn barkruk gevallen! Dat heb je als je vrijdag gaat drinken op een nuchtere maag! Was het allemaal gewoon een droom!