Delirium, april 2015

3D bier

3D printen wordt steeds populairder. Geen idee waarom, want de meeste dingen die je ermee maakt zijn eigenlijk de dingen waar we helemaal niet op zitten te wachten. Tuurlijk, we kunnen nu prullen maken die vroeger niet kónden, maar wat móet je ermee. Jee, een 'printje' maken van jezelf met een hoogte van 10 cm en dat op de schoorsteen zetten? Nou nee, bedankt!

Maar kijk je nu naar de ontwikkeling over langere tijd van het 3D printen, dan zie je dat er wel dégelijk vooruitgang wordt geboekt. Ik weet nog dat ik vroegâh, toen ik jong was, boekjes kreeg die populaire wetenschap dichter bij de jonge mens moesten brengen. Ik denk dat ik een jaar of 8 was, dus dat moet zo rond 1970 geweest zijn. Eén van die boekjes beschreef in het kort de geschiedenis, toenmalige stand en toekomst van de ruimtevaart. Uiteraard was dit promotiemateriaal van het Apollo programma. Maar wat men daarin beschreef is me tot de dag van vandaag bij gebleven. Men had het over een permanente basis in de ruimte (ISS anyone?) en zelfs op de maan. Daarbij beschreef men toen apparaten die de benodige materialen zouden gaan 'printen'. Zij gebruikten een ander woord, maar wat ze beschreven was duidelijk: een 3D printer. Ik heb lang aan dat idee moeten wennen, maar het had iets magisch, vond ik.

Kijk je naar de geschiedenis van het 3D printen, dan zie je dat men zo rond 1988 begonnen is. De printers zijn goedkoper, kleiner, beter, specialistischer en verbazender geworden. Zo hoorde ik laatst van een 6 verdiepingen tellend gebouw in Suzhou (China) dat uit een 3D printer is gekomen. Daarnaast hoor je van kunsthuid, stamcellen, botten, spierweefsel, metalen objecten… kortom zowat alles. Het begint de status van een replicator te krijgen (voor de trekkies onder ons). Nog even en je kunt zelf een biefstukje printen. Op zich zou dat dom zijn, want dan moet je hem ook nog bakken. Je zou dan beter de complete maaltijd kunnen printen.

Ik was dus al een beetje aan het experimenteren geslagen met het 'printen' van de ingrediënten die je nodig hebt voor een biertje. Dus, om het simpel te houden, gerst, water (maar dat kan ook uit de kraan komen), hop en gist. Dit bleek nog een hele opdracht, maar op een gegeven moment had ik toch zowaar een graan korrel geproduceerd. Althans, zo zag hij er uit. Uiteraard ook meteen geproefd. Nou, dat viel tegen. Hij zág er wel goed uit, maar hij smaakte nergens naar. Bovendien bleek het printen een heel langdurig proces en dan heb ik het nog steeds maar over één graankorrel. Daarnaast, zoals ik hierboven al stelde, dan moet je daarna nog altijd bier gaan maken van die graankorrel. Sja… wat heb ik dan gewonnen?

Eigenlijk had ik het al zo'n beetje opgegeven, tot ik binnen korte tijd 2 belangrijke berichten las: deze gingen met name over 3D printen. Op vrijdag 13 (!) maart las ik dat drie universiteiten in Amerika een '3D' printer ontwikkelen die verschillende soorten biomoleculen kunnen maken. Is dat geen goed nieuws? En op dinsdag 17 maart volgde het bericht dat er een 3D printer ontwikkeld is die vanuit een vloeistof werkt. Die kan dus objecten vanuit een vloeistof optrekken. Kijk, hier zat ik nou op te wachten. Dit gaat mijn volgende ontwikkeling mogelijk maken. Ik heb al contact opgenomen met de Amerikaanse universiteiten en met de mensen van Carbon 3D heb ik ook contact gehad. Ik heb mijn ideeën voorgelegd en men was zeker wel geïnteresseerd.

Ik ben eerst bij die jongens van Carbon 3D geweest. Ik heb ze uitgelegd wat ik zoek en vooral wat voor materiaal ik wil hebben en de vorm dit het moet krijgen. Dit was geen enkel probleem, werd mij verzekerd. Om te bewijzen wat er gezegd werd, heeft men gelijk een 'printje' van het gevraagde object gemaakt. Nog niet op topsnelheid, maar dat zou zeker verbeterd kunnen worden. Men werkte op dat moment nog slechts met een prototype en men had zich nog niet op snelheid van het printen zelf toegelegd. In hoogte zou men zeker naar 50 cm per minuut moeten kunnen komen. Dat was genoeg voor mij.

Meteen bij die universiteiten langs gegaan, ik was toch al in Amerika. Daar uitgelegd wat voor soort product gemaakt van biomoleculen ik nodig heb. Ze hadden zelf nog totaal niet aan de toepassing die ik voor ogen had, gedacht.

Wat wil ik nu gaan doen. Welnu, ik combineer beide technieken en begin met een bodem van een glasachtig materiaal te maken. Zodra de bodem dik genoeg is, en dat stelt niet zo heel veel voor, bouwen we voort in de hoogte. Dat wordt de wand van het glas. Zodra dit ca 1mm hoog is en dit object feitelijk een inhoud heeft, gaan we via de tweede methode beginnen aan de biomoleculen. Beide printtechnieken worden gecombineerd. De tweede techniek produceert de inhoud van het glas. Het mooie is, dat je door andere biomoleculen te kiezen, eindeloos kunt combineren. Nu is het eigenlijk alleen nog een kwestie van analyseren en je kunt elk bier maken wat je wilt. Die fabriek in China kan ons helpen bij het analyseren en zij zijn ook weer geïnteresseerd in mijn combiprinter.

Inmiddels is het eerst prototype gemaakt en opgesteld in een gekoelde ruimte. Koelkasttemperatuur dus. We zitten inmiddels op 34 seconden voor het printen van een Duits Weizenbiertje in een halve-literglas. Niet slecht. Er zijn Duitse bierstuben waar het langer duurt voor je een pilsje hebt. Is iets met de vorm van het schuim ofzo. Anyway. Er zit een klein luikje in de scheidingswand tussen koele productieruimte en warme kroegkant en eerlijk… als je daar staat te wachten op je 'product' is het net of je op de Starship Enterprise voor de replicator staat. Tap d'r nog maar één, Scotty!