Rare jongens, die Engelsen (3)

Zoals de titel doet vermoeden, hier weer wat overpeinzingen van de andere kant van de Noordzee. Dat deze kant en die kant vooral ligt aan welke kant je zelf staat (sla "heen en weer" van Drs P. er maar eens op na), geeft tevens aan hoe je je als emigrant soms voelt. Zo vlak voor de Kerst (lijkt alweer eeuwen geleden) hebben we de auto volgeladen en zijn richting Harwich vertrokken om vervolgens met de boot naar Nederland te reizen. Aldaar aangekomen bleek ons huis volledig in de Kerstsfeer aangekleed te zijn en dat maakte dat we ons er direct weer thuis voelden. Na een prima nachtrust en een drukke vrijdag, 's avonds toch maar met Gerrit, Arjen, Baukje etc. mee naar de clubavond voor het Kerstdiner omdat er "waarschijnlijk wel een plekje over zou zijn". Ik mocht meedoen en dat was mooi, want het was erg gezellig met een prima verzorgde maaltijd met lekker bier. De prijsuitreiking voor de clubkampioen mee mogen maken en gemerkt dat ook de Nederlanders rare jongens kunnen zijn, omdat Age en Henny schitterden door afwezigheid. Heeft mogelijk te maken met het feit dat ze zichzelf het zoveelste cohort of iets dergelijks noemen, en dus een link met de Romeinen hebben en Romeinen, dat zijn pas echt rare jongens.

Maar goed, een clubavond is zo voorbij, net als de Kerst en Oud en Nieuw, en voor je het weet doe je je uiterste best om alle zooi weer in de auto te proppen. Dat past natuurlijk nooit en mijn vriendinnetje krijgt dan steevast het verwijt dat ze veel te veel rommel meeneemt.

Dit keer was ook ik de schuldige, want naast de echt Hollandse zaken als kruidnoten, kaas, drop en de eigen frituurpan moest er ook een zakje van 25 kg mout mee. Dus wat eruit en wat anders er voor in de plaats, schelden en proppen, wat minder comfortabel zitten (Mieke mocht de zak mout voorin bij haar voeten hebben) en wat extra passen en meten, en vrijwel alles kon mee terug naar huis. Tenminste, dat was toch het gevoel, hoewel een beetje raar, van je ene "thuis" naar je andere "thuis".

Inmiddels zijn we al weer twee maanden in Northwich en hebben de eerste visites reeds achter de rug. Eerst Gerrit en Suus Walraven die via een bezoekje aan ons doorgingen naar London en vervolgens een oma. De volgende visites staan alweer in de agenda genoteerd en je hebt geen idee hoe hard de tijd gaat als je dat zo ziet. Inmiddels is de inburgering zodanig dat er een substantiële bijdrage aan de wekelijkse pubquiz geleverd kan worden en als we eens naar een andere dan onze lokale kroeg gaan, ik er steeds meer mensen tegenkom die ik (her)ken en een praatje is dan gauw gemaakt. Engelsen mogen dan rare jongens zijn, vriendelijk zijn ze zeker en ze maken graag een praatje met je, al heb je ze nog nooit ontmoet!

Op moment van schrijven ziet het er hier hetzelfde uit als in Nederland (had net mijn zwager aan de lijn) en dat is erg wit. Omdat de omgeving hier erg bosrijk is (en ik daar dwars doorheen naar mijn werk rijdt) kun je je voorstellen dat het er sprookjesachtig uitziet, hoewel het wel een beetje glibberen is, maar met een aangepaste snelheid kom je veilig thuis terwijl je toch van de omgeving kunt genieten. Van het brouwfront niet veel te melden omdat ik niet gebrouwen heb.

Andere zaken aan mijn hoofd (wat denk je van belastingpapieren voor emigranten met een totaal van 58 (!!) pagina's; belastinginspecteurs, DAT zijn pas rare jongens) en de lage temperatuur in de garage zorgden ervoor dat e.e.a. op een laag pitje stond. Ik denk dat ik volgend weekend maar eens een dubbel ga maken zodat de visiterende dames ook wat lekkers te drinken hebben, ze zijn niet allemaal (de vrouw van Gerrit wel; rare meid, die Suus) gek op een donker, sterk gekruid bier van 10 % alcohol.

Vanuit een koud en besneeuwd Engeland doe ik jullie de hartelijke groeten.

Marcel

PS: Een voorzitter die na een paar biertjes achter het stuur stapt is natuurlijk ook een rare jongen!.