Ben Bierbrouwen

Nog steeds ben ik meer met schoonmaken bezig dan met brouwen, alhoewel je dat niet zou zeggen als je de volle gistvaten en lagervaten ziet staan. De dunkel weizen staat nu in de kast en de eerste serie flessen dubbelbock staan warm voor de flesvergisting. Kortom, het bier komt er weer aan.

Leuk was weer dat ik een aantal gistvaten in de slaapkamer had staan, alhoewel mijn partner daar een andere mening over schijnt te hebben. Maar ik vond dat ze daar moesten staan. Bij twee bieren omdat het ondergist betrof (tot voor kort was het nog erg koel in onze slaapkamer) en voor het tweede deel van het Vlaams Rood gold dat dit bier niet in mijn brouwhuis komt vanwege de lambic vergisting, maar na de giststap naar zolder gaat. Dat scheelt sowieso 25 kilo sjouwwerk vanuit de tuin. Maar waarom vind ik dit zo leuk? Heel eenvoudig, elke keer als ik langs het waterslot loop, tik ik het vat aan en ruik ik eraan. Je wordt je dan gewaar van de geuren die bij de vergistingsfasen horen en met name de laatste fase ruikt zo lekker. Ik kan er, kortom, gewoon niet afblijven.

Ook leuk is dat ik elders in dit blad een artikel mocht plaatsen over de Weyermann mouterij (met toestemming van PINT). Ik vind het geweldig om hierover te lezen, want ook in de moutsoorten zit een ontwikkeling. Ik gebruik nu al mouten van Thomas Fawcett (via van der Kooy Jubbega) en die van Weyermann zou ik ook wel willen proberen. Misschien iets voor de excursie commissie…? Ze hebben namelijk ook een proefbrouwerij staan, waar ook niet Rheinheitsgebot bieren worden geprobeerd (voor de niet Duitse afnemers). Zoals ik al eerder verzuchtte: er is nog zo veel te proberen... Maar lees erover in dit en de volgende twee bladen en neem ook het andere artikel over mout mee.

Ik heb ook steeds aan u beloofd om wat van mijn brouwzaken te vervolgen. Ten eerste de dunkel weizen: die valt, wat mij betreft, in (geur)kwaliteit tegen. Okee, vrienden beweren dat ze banaan detecteren met hun reukorgaan, maar ik had van de speciale maisch methode meer verwacht. Misschien moet het nog beter worden, maar voorlopig vind ik de in Duitsland geproduceerde tegenhanger beter. En het is nog maar net weizen-weer, zal ik maar zeggen. Eerst moet de zon het terras eens flink opwarmen, alhoewel dat op dit moment al aardig begint te lukken. Het bier is overigens een prima weizen, dus het recept is goed en met het laatste zonnige weekend tijdens dit schrijven heb ik er stevig van genoten. Maar ik hoop dat u deze maisch methode ook gaat proberen en dan ben ik benieuwd…

Ten tweede de Russian Imperial Stout. Ik heb uiteindelijk toch maar besloten te gaan proeven. Rechtstreeks uit het lager vat: een zeer zacht bier, rond, niet overdreven alcoholig, en voornamelijk koffietonen die de boventoon in het smaakpalet vormen. Zo zonder CO₂ een prima alternatief voor een dessertwijn. Voor een chocolade dessert, wel te verstaan. Ik had ook een flesje gevuld om te controleren of de gist nog wat doet en voornamelijk om te kunnen proeven of ook deze batch besmet is geweest. En wow, gelukkig is het bier prima. Alleen een probleempje: het schuimt niet, in het geheel niet dus. Al die chocolade blijkbaar? Het gist heeft het suiker wel verwerkt, dat wel. Bij bottelen straks toch maar een extra giststarter erbij doen en uiteraard lang op de fles laten staan. Maar lekker is het wel. Nu op de fles komen de hopbitters weer meer tot zijn recht, maar na lang liggen verwacht ik weer een zacht en rond dessert bier. Ik proef geen houttonen nu. Wel de tonen van de drank waarin het hout heeft gelegen. Mmmmmm.

Binnenkort weer proost, Ben