Aan het eind van de vorige eeuw had ik gedurende een aantal jaren, jaarlijks contact met Leo, de eigenaar van Christoffel, toen een van de weinige of misschien wel de enige kleine commerciële brouwerij in Nederland. Als ik me goed herinner had Christoffel twee biertypen in het pakket, een blond en een donker type, Robertus. Bij die jaarlijkse contactdagen waren ook altijd een aantal anderen aanwezig. Bierliefhebbers, maar geen kenners. Leo was steeds zo aardig om ook wat bier mee te brengen. En ik had er aardigheid in om mijn eigen bier, een abdijachtig type, samen met de Robertus van Leo in een blindproeverij aan de gasten voor te zetten. Het was dan natuurlijk vleiend dat mijn bier wel eens beter in de smaak viel dan dat van Leo; eens te meer waar Christoffel hoog stond aangeschreven. Maar Leo reageerde daar laconiek op met te zeggen: “Ach, bierbrouwen is geen kunst. Dat kan iedereen. Bier verkopen, dat is de kunst”.

Of Leo ook goed was in bier verkopen weet ik niet. Waar hij in ieder geval wel goed in was, dat was de verkoop van flessen. Christoffel bottelde zijn bier in kleine 33 cl beugelflesjes. Maar Leo bottelde ook in een fraaie bruine 2 l beugelfles met een groot zinkachtig handvat. Die flessen waren verpakt in een doos samen met een paar glazen. Ik schat dat zo’n doos een twintig gulden kostte. Daarmee was het een mooi verjaardagscadeau. Nu is bier in grote cadeauflessen relatief gezien altijd duur. De doos van Leo was voor 2 L bier en een paar glazen in vergelijking met andere bieren in grote flessen echter bovenmatig duur. Maar eigenlijk ook weer niet. Want op die mooie fles zat statiegeld. 13,50 gulden om precies te zijn. Iets waar de meeste ontvangers van zo’n cadeau niet op letten of de fles zo mooi vonden dat ze hem wilden houden. In ieder geval, Leo kreeg maar heel weinig flessen retour. Kassa! Want de kostprijs van die flessen, zo vertelde Leo eens, was iets van een gulden. Waarmee maar weer eens is geïllustreerd dat je beter kunt verdienen op de verpakking dan op de inhoud.