Het moest er middeleeuws uitzien en met onze kleren lukte dat prima. Maar onze uitrusting om bier te brouwen was hopeloos bijdetijds. Niks koperen ketel aan een haal boven een houtgestookt vuur, niks houten roerstok, niks houten putemmers met grachtwater. Nee, heel modern spul om te wegen, malen, temperaturen. Thermostaatgestuurde elektrisch verwarmde RVS ketels, butagasbrander, piepschuimen hooikist, gietijzeren graanmolen, thermometer en dichtheidmeter hoorden er allemaal bij om netjes volgens een computeruitgedraaid recept te kunnen werken. Lidewij laat niks aan het middeleeuwse toeval over

Trouwens, ook de gemeente wilde wel weten of alles veilig gebeurde en vermaande ons stevig over de opstelling. Zo moesten we nog ergens een brandblusser regelen en de koppelingen van de gasslang nog eens extra stevig handvast draaien bij gebrek aan beter gereedschap.

Eindelijk konden we aan het werk en dat was even zweten onder de monnikspij. Paar kilo mout malen met een soort handkoffiemolen duurt toch wel lang. Maar uiteindelijk was er genoeg om een ketel gerstepap te koken. Dat bleek wort te worden. Samen met de gruit. Dat was wel even improviseren omdat zaken als alantwortel niet zomaar bij de drogist te koop bleken. Woortman op het Neude was gesloten en Slamat had het niet in het assortiment. Dus maar wat alantblad uit eigen tuin gebruikt en vers geplukte hondsdraf, tezamen met gestoten jeneverbessen en wat plakjes gemberwortel. Wel grappig om te zien dat na het toevoegen van de kruiderij het wort begon te schiften. Waarschijnlijk uitvlokken van eiwit door looistoffen uit de kruiden. Dat de gruit werkzame stoffen bevatte dat was duidelijk, maar of dat ook tot een lekker bier zou leiden, dat is tot nu nog een geheim.

Het spul is door Lidewij gebotteld, verwend met wat extra suiker op fles en ligt te rusten. Wat mij betreft al veel te lang want ik ben heel nieuwsgierig naar die echte(?) middeleeuwse smaak van het blonde-of groenige?-brouwsel dat we in het stadsie van Annie Brouwer gebrouwen hebben.

Broeder Jan