Terug naar overzicht

Ervaringen als vrijwilliger bij het PINT Bockbierfestival

tww december 2017
Door: Ed Turk

Op 18 oktober krijgen de leden via de mail het  bericht dat de organisatie naarstig op zoek is naar vrijwilligers. Door omstandigheden hebben wij, Mia en Ed Turk, het bewuste weekend geen verplichtingen, iets wat zelden voorkomt.

We geven per mail op dat wij alle data beschikbaar zijn, dat kassawerk niet onze favoriete bezigheid is en dat de taplicentie ontbreekt. Een paar dagen later krijgen we een mail dat de meeste pijn op zaterdagavond zit en we worden ingedeeld om te tappen, aanvang 17.30 en melden bij de ingang. De afspraak is gemaakt.

Op de bewuste dag zijn we wat vroeg en staan om 1700u voor de ingang. Tussen de dranghekken staat een hele meute mensen te wachten; aan de gesprekken te horen is dit festival ook buiten onze landgrenzen bekend. Bij de deur staan mensen van bovengemiddeld postuur, die de beveiligers blijken te zijn. Na het woord vrijwilligers te hebben uitgesproken mogen we naar binnen en worden onthaald door kleine man die geheel omwikkeld is met communicatieapparatuur. Hij heeft er duidelijk zin in en als ik aangeef dat we volunteer zijn, weet hij mij met een lachebek te melden dat we in Amsterdam zijn en dat ik mijn eigen taal moet spreken. Dus toch niet internationaal.

Hij brengt ons naar een ruimte waar de T-shirts liggen en we mogen ons omkleden. Daar heeft onze kleine man niet op gewacht en hij is weer vertrokken. We banen ons een weg naar de grote zaal en klampen iemand aan van de organisatie die ons naar de Damrakzijde brengt.

Daar aangekomen is er sprake van hectiek, lange rijen met mensen en van de beloofde uitleg is geen sprake. Mia wordt aan haar arm getrokken door een man die de indruk geeft net zijn laatste sessie te hebben gehad in de sportschool. Hevig bezweet vraagt hij ons zijn 4 taps over te nemen want hij moet héééél erg nodig naar het toilet. De man hebben wij de hele avond niet meer teruggezien.

Al rap wordt duidelijk wat daar de reden van is. We staan achter de tap van de Blauwe IJsbeer met het bier Weijsbeer Bock. De rij is inmiddels niet meer te overzien. Er is echter een probleem: het bier is met geen mogelijkheid te tappen en blijft schuimen. De gemiddelde tijd voor het tappen van het biertje is 3 minuten, met veel verspilling van het goddelijke vocht. Dit schiet niet op. Omdat ik het wijt aan onze onkunde (immers geen taplicentie) wenden wij ons tot de TD. Deze weet ons te melden dat het niet aan ons ligt maar aan het bier, ook de tappers links en rechts naast ons en beamen het, gisteren was het hetzelfde verhaal.

We berusten ons in ons lot en gaan aan de gang. Gelukkig heeft mijn vrouw meer keukenervaring en zij laat 2 glazen kannen aanrukken. Nu is mijn werk die kannen vol te houden. Mia, gewapend met schuimspaan, weet moeiteloos het ene na het ander biertje met klein schuimkraagje te tappen. Omdat het kleine vaatjes van 20 liter zijn, is de eerste al rap leeg. De toegesnelde TD weet binnen enkele seconden het vat te wisselen, we voelen ons Max Verstappen in de pitsstraat. Onze opmerkelijke taptechniek blijft niet on opgemerkt, ons wordt honderduit gevraagd naar de reden en krijgen het ene na het andere advies. Wij weten inmiddels wel beter en al deze aandacht voelt als een warm bad, de mensen zijn supergezellig.

Om 2300u is het einde verhaal en na de apparatuur, en niet vergeten de vloer, te hebben schoongemaakt vertrekken we huiswaarts. Na het inwisselen van ons glas voor een echte PINT bokaal worden wij, omdat het een jubileum, is verrast op een kaasplank. We hebben geen tas bij ons dus deze wordt in het zicht meegenomen. Bij de bus aangekomen vraagt de chauffeur, kijkend naar onze kaasplankjes, of het een leuke bingo was. Even wil ik reageren maar de vermoeidheid eist zijn tol en ik beaam zijn vraag met een knikje, gevolgd door 'heel leuk'. En inderdaad, het is een hele leuke avond geweest met allemaal gezellige mensen, die wat ons betreft navolging heeft.

Terug naar overzicht