Terug naar overzicht

Delirium, juni 2017

tww juni 2017
Door: Peter Hompe

Opgelicht

Ik houd van ‘gezellig’ als ik naar een kroeg ga, en dan bedoel ik de ‘atmosfeer’. Wat dat dan inhoudt, is moeilijk om te omschrijven. Een bruine kroeg kán er dichtbij komen, maar soms ook weer niet. Het moet niet te klein zijn, maar zeker ook niet te groot.  Ik hoef niet per se aan de bar te staan of zitten. Het mag ook best aan een tafeltje zijn. Het licht moet zeker niet te fel zijn. Te donker ook niet, maar te donker is het niet snel. Eigenlijk komt er toch nog heel veel bij kijken, zonder dat je het weet. Het ligt er ook aan of je er alleen naar binnen gaat, met z’n tweeĕn of met een heel stel. Wat ook beslist niet prettig is, is als de lucht niet in orde is. Bijvoorbeeld, als er iets met het riool is en dat je dat dan ruikt. Bah! In Nederland zijn er veel kroegen die er bijna aan voldoen. En waarom dan niet helemaal? Nou, dat komt omdat de muziek heel vaak VEEL te hard staat. Een gesprek voeren is dan zo goed als niet te doen. Niet erg als je er alleen bent, maar met meer is dat best vervelend.

In de loop der jaren heb ik ontdekt dat naarmate je meer zuidelijk komt, men een heel ander idee over gezellig heeft. Kroegjes herken je soms alleen aan het uithangbord en binnen hebben ze soms TL-licht (hoe kom je erop) en plastic tuinstoeltjes. Gezellig is anders. Nou komen wij heel vaak in Engeland en daar hebben ze… Pubs! Een klasse apart. Die kunnen ook enorm variëren, want je hebt van die ‘sport’ pubs, waar vaak meerdere grote schermen zijn afgesteld op allerlei sportkanalen. Sommige mensen vind dat gezellig, in ieder geval de klanten die daar komen. Ondertussen nog gezellig een biljartje leggen… heerlijk! Niet mijn idee van gezellig, maar goed.

In kleine dorpjes heb je het vaak over maar één dorpspub. Als het er maar één is, is dat zelden zo’n sportpub. Veel vaker een echt ontmoetingshuis, waar de lokale bevolking elkaar herkent en ook ziet dat jij daar niet hoort zonder daar vervelend mee te zijn. Zo kan het zomaar zijn dat je vlakbij een dartbord zit en de ‘locals’ een wedstrijdje gooien. Dit gaat er dan gezellig aan toe en de spelers wisselen elkaar soms af zonder het spelletje te onderbreken. Wat ons het meest is opgevallen in de pubs, is de muziek. Of soms juist het gebrek daar aan. Moet je je voorstellen, vrijdagmiddag, een redelijk grote pub met een grote bar, vloerbedekking die gemaakt is om het teveel aan bier in de pintglazen zonder commentaar op te vangen, de ‘locals’ die ná vijven nog even langskomen alvorens naar huis te gaan, een vriendelijke ‘landlord’ achter de vele handpompen met soms echt goed lokaal bier, een pint en een kopje thee met melk te bestellen, aan de praat raken met een ‘local’ die zich vervolgens nog even met je bestelling bemoeit en tegen de landlord zegt “top it up…” als je pint wordt neergezet met naar zijn idee te weinig vloeistof en te veel schuim, en die pint dan óók al niet lekvrij naar je tafeltje te krijgen en dan… geen muziek! Het is bijna niet voor te stellen en als die pub dan langzaamaan volloopt, begint het volume van het geroezemoes aan te zwellen tot een oorverdovend gekrakeel! Geen wonder dat er geen muziek is, je zou het toch niet horen. Mijn idee van gezellig dus! Net als ‘ignorance’, is een Engelse pub ‘bliss’. Of kán het zijn.

Maar zou het niet leuk zijn als je er toch een modern nieuwtje aan zou kunnen toevoegen? Ik ben ook wel in moderne kroegen geweest, en daar is meestal juist veel licht. Dat hoeft niet wit te zijn, maar kan ook kleuren hebben, of oplichtende vlakken aan de muur of plafond. Als het goed gedaan is, wordt het er niet koel van en kun je je toch wel thuisvoelen. In dat geval is die moderne inrichting natuurlijk helemaal geslaagd. Maar dat bedoel ik niet met een modern nieuwtje. Ik doel meer op de inrichting van Ten Forward uit Star Trek, The Next Generation waarin Whoopi Goldberg als Guinan, de altijd vriendelijk lachende serveerster is. Als je kijkt hoe dié ‘kroeg’ is ingericht, dan zie je veel vierkante tafeltjes met, let op, licht ín diezelfde tafeltjes dat naar boven schijnt. Dus zitten er vier mensen aan zo’n tafeltje en kijken ze elkaar aan, dan is het net of ze in elkaars gezicht kijken, terwijl ze met een zaklantaarn van onderlangs hun kin, hun gezicht beschijnen. Dat doe je bij een kind om hem of haar te laten schrikken! Het ziet er niet uit dus. Maar… er komt wel licht uit die tafel en dat is geschikt voor mijn moderne nieuwtje. Als je het wilt zien én je hebt een Netflix abonnement, dan moet je maar eens een of meerdere afleveringen van Star Trek The Next Generation kijken. Netflix heeft momenteel álle Star Treks on-line staan. Niet alleen die van TNG.

Een paar jaar geleden maakte ik een aantekening voor mezelf: oplichtend bier d.m.v. genetisch gemanipuleerde gist. En wat denk je wat? Lees ik in een stukje van Sir Edmund, een magazine bijlage van de Volkskrant, een klein stukje over Terrence O’Brien van Engadget, die precies dit gedaan heeft. Dus naar de Engadget site en eens gelezen wat Terrence gedaan heeft. Welnu, hij heeft gebruik gemaakt van een CRISPR set waarmee je, populair gezegd, thuis kunt rommelen met genetische manipulatie. Daarmee heeft hij een biergist voorzien van een gen van zo’n oplichtende kwal en er een bier mee gebrouwen. En zowaar… resultaat. Hij had een blacklight nodig om het effect te laten zien en hij gaf toe dat het ietwat tegenviel, maar zowaar… het lichtte op. Dat was natuurlijk maar het begin voor mij. Ik ben daar dus ook mee gaan experimenteren, maar zag al snel in dat ik hier hulp bij nodig had. Die hulp heb ik ingeroepen in de vorm van mijn maten die me ook geholpen hebben bij het ontwikkelen van snuifbier. Met de hulp van Dirk, Jan-Jaap en Pierre hadden we in redelijk korte tijd een 4-tal gemanipuleerde gisten. Deze hoeven niet meer met een blacklight beschenen te worden en reageren op verschillende frequenties licht.

Nu terug naar mijn idee en Ten Forward met die oplichtende tafeltjes, weet u nog wel? Ik moest dus ook een manier hebben om deze nieuwe ‘hippe’ biertjes aan de man te brengen en ik denk dat ik dat gevonden heb: Ten Forward! Jazeker, ik heb een kroeg opgezet die naar de naam ‘Ten Forward’ luistert. Dat had nog wat voeten in de aarde, want zelfs Gene Roddenberry had daar nog wat over te vertellen, althans z’n nazaten. Ik moest daar aardig wat voor neerleggen! Maar ik heb nu dus een populaire kroeg in… Los Angeles. Waar anders wordt een naam als Ten Forward meteen herkend en weet men wat ze kunnen verwachten van deze kroeg? Wat mijn klanten echter helemaal verrast is het oplichtende bier, want dat had Guinan zelfs niet.

Het begint al met het tappen van het biertje. Het bier wat uit de tapkraan komt, wordt met een tweetal lasers beschenen en gloeit echt op terwijl het uit de kraan en in het glas stroomt. Dan, als het glas is ingeschonken, wordt het voor de klant neergezet, dus voor de barman aan de andere kant van de toog. Daar is ook al voorzien in een strook oplichtend glas. Daaronder natuurlijk al speciale lampen die het bier al prachtig laten oplichten. Dit is de eerste verrassing voor de klant. Dan neemt de klant de biertjes mee naar z’n tafel en deelt ze uit in het gezelschap. In die tafeltjes zitten nu verschillende ‘oplichtende’ lampen die slim aangestuurd kunnen worden om het bier een bepaalde kleur te geven. Je kunt dit zelfs nog veranderen door de frequentie van het licht een beetje te wijzigen. De bieren lichten daarmee echt op in een kleur die natuurlijk afhangt van de gebruikte gist. Zo kan ik verschillende bieren schenken die allemaal anders kleuren en dus hoeft niet iedereen hetzelfde bier te drinken. En de gasten vinden het prachtig. En je zou die gasten moeten zien! Ze dossen zich uit als de bemanningsleden van de USS Enterprise of zelfs als Ferengi, Klingon, Vulcan, Cardassians en Romulans. Het is gewoon on-aards om te zien. Maar wel heel gezellig!

Peter

Terug naar overzicht