Terug naar overzicht

Delirium, december 2013

tww december 2013
Door: Peter Hompe

Er zijn van die momenten dat je best trek hebt in een biertje. Misschien moet ik zelfs zeggen dat er momenten zijn dat je géén trek hebt in een biertje. Helaas kan het niet altijd. Ik noem maar wat: je zit op je werk, of in de kerk, of loopt door de supermarkt, of… bent aan het autorijden. Dat zijn niet de beste momenten om gezien te worden met een flesje of blikje in de hand (pilsje) of een mooi glas met een lekkere bock of zo. Het is bovendien niet altijd handig. Je hebt gewoon niet altijd je handen vrij om dat glas of blikje vast te houden. Of probeer maar eens met een vol glas bier in de hand te fietsen. Nee, dat is niet altijd handig. En dan heb ik het nog niet eens over het sociaal onacceptabele karakter hiervan. Mooie situatie om in gedachten te nemen, is als je vrijdag uit je werk naar huis rijdt en in een kunt u even in dit pijpje blazen’ fuik rijdt. Niet handig om op dat moment met een flesje of blikje bier in de hand te zitten.

Kortom, dat werkt niet. Toch heb je dan wel zin en dan doe je dat met een alternatief. Een dropje of pepermuntje (auto, kerk), een reep chocolade of een snackreep (op je werk of voor de tv bijvoorbeeld). Maar je hebt natuurlijk niet altijd zin in zoiets. Hoe doe je dat dan? Eén van de mogelijkheden zou kunnen zijn: een heel divers snoepje. Er is zo'n snoepje, alleen is het niet van Nederlandse oorsprong. Een Jelly Belly. Dat is een snoepje van Amerikaanse komaf en zoals iedereen weet doen Amerikanen, als ze iets doen, het groot. Zo ook met deze snoepjes. Om wat getallen te noemen: ze produceren jaarlijks 17.000 ton aan snoep. Ze hebben in Amerika vier fabrieken staan met in totaal 74.000 m2 productiefaciliteit. Er zijn 50 officiële smaken waaronder ‘root-beer, ‘rotte eieren’ en ‘snot’, om maar een paar extremen te noemen.

Nou heb ik eens een documentaire over die jongens gezien, waarbij de reporter aan het einde een soort blinde smaaktest moest doen. Daar werden natuurlijk de logische smaakjes voorgezet zoals ‘crushed pinapple’, ‘juicy pear’, ‘kiwi’, en ‘mango’ maar ook een paar van die hele extreme zoals ‘lawn clippings’, ‘barf’, ‘mouldy cheese’, ‘stinky socks’ en ‘baby wipes’. Ik verzin dit niet, de informatie van deze smaken komt van hun eigen website. Ze hebben zelfs een Harry Potter lijn met daarin o.a. ‘dirt’, ‘earthworm’, ‘sausage’, ‘earwax’ en ‘vomit’. Maar wat mij het meest opviel, is dat ze ondanks al die smaken nog geen echte biersmaken hadden. En aan de keuze voor bier in Amerika kan het niet liggen. Ze hebben daar zat ‘kleine’ (zomaar 2.000 liter per batch) brouwerijtjes die alleszins acceptabel bier produceren. Da's toch vreemd niet?

Dus ik vond het tijd worden om contact met deze mensen op te nemen. Via een telefoongesprek wist ik een afspraak af te dwingen en ik zat al snel in een vliegtuig richting Californië. Eigenlijk was men zeer snel enthousiast. Een echte biersmaak hadden ze nog niet en ze hadden er wel oren naar. Ik zat dus al snel bij de afdeling R&D en daar hebben ze echt alle apparatuur die nodig is om smaken te maken. Wat hielp bij het uiteindelijk product, waren de smaak-, geur- en kleurstoffen die we al hadden van het snuifbier. Maar deze Amerikanen zijn zelf ook lang niet gek en kunnen echt heel veel met hun eigen materialen. Ze hebben de componenten wel meegenomen. Er werd gestart met de ontwikkeling van een viertal nieuwe Jelly Belly's: pils, wit, tripel en bock. In het verleden heeft deze fabriek ook andere vormen van snoepgoed gemaakt waaronder grotere Jelly Belly's. Dát leek mij nou wel wat, want zet nou zo'n grotere Jelly Belly op een stokje en je hebt een lolly. Een bierlolly dus eigenlijk een bolly.

Inmiddels zijn we zover dat de eerste Bolly's van de productielijn rollen en ik moet zeggen dat ze echt goed geslaagd zijn. Lekker wit biertje! Althans, de smaak. En nu verkopen die handel. Natuurlijk kun je Jelly Belly's in Nederland al krijgen via webshops en het hele Jelly Belly verhaal is juridisch zo afgetimmerd dat je die alleen maar in licentie mag verkopen, maar op de Bolly heb ik voor de komende twee jaar het alleenrecht weten af te dwingen. Kijk, en díe Bolly's ga ik nu via een eigen website verkopen. Nou maar hopen dat ik binnen twee jaar binnen ben.

Onderweg zijn ze echt superhandig. In de trein, maar ook juist in de auto en voor de alcoholfuik hoef je niet bang meer te zijn. Niets zo onschuldig als een lolly, tenslotte.

Terug naar overzicht