De Bierbrouwcursus door Ben Jacobs

De Bierbrouwcursus door Ben Jacobs

Als liefhebber van zelfgemaakte voedingswaren ben ik jaren geleden begonnen met Brewferm bier maken (brouwen, heb ik nu begrepen, mag ik het niet noemen). Via de blikken (Saroma toetje materiaal volgens enkele leden) en moutextract pakketten, zoekend naar meer, kwam ik achter het bestaan van twortwat. Na het openen van de website heb ik me direct aangemeld. Lid worden was de beste optie: kon ik nl. meteen met de cursus meedoen. Ik was dus even verbaasd toen op de eerste avond bleek dat bijna nog niemand lid was (van zo’n klasse vereniging: doen dus).

Maar goed, ik ben gewend met flessen, gist en bottelen om te gaan, dus ik had meteen maar een standaardwerk over bierbrouwen gelezen om mij voor te bereiden op deze cursus. Je moet toch weten wat je gaat doen, dacht ik zo. Nuttig, maar niet echt nodig, bleek. Er was een syllabus waarin het meeste wel stond. De tips van de leermeesters waren het leukst, het geheel leerzaam en enthousiast gebracht. Op de 2e avond alles over materialen. Nu, daar was ik echt benieuwd naar. Elke keer als ik iets las over bierbrouwen, elke keer dat ik bv met de voorzitter sprak, of een website raadpleegde, bleek dat ik nog meer moest aanschaffen dan ik had gedacht. En dat bleek ook deze avond weer. Ik zie mijn inkooplijst groeien met elke keer dat ik ermee bezig ben. Ze moesten het thuis eens weten.

En daar was dan de bewuste brouwdag. Net van de snelweg af en er kwam een wortkoeler langs. De bestuurder bracht dit apparaat, met mij erachteraan rijdend, vlot naar de boerderij. Zoals ik zei, ik ben al wel bekend met brouwketels, gistvaten en bottelen, maar de indrukken van het eerste uur in de Boerderij waren overweldigend. Daar waren ze dan, de brouwers, hun auto’s vol met spullen. Bij de een zag het er nog ingewikkelder uit dan bij de ander. Wij hielpen daar waar nodig met uitladen en sjouwen, en genoten van de opstellingen die vlot en vakkundig in elkaar werden gezet. Het viel op dat er maar weinig brouwpannen stonden, maar juist veel grote ketels (biervaten) al dan niet in 2- of drievoudige opstelling. En bijna iedereen had een brouwmaatje.

Wij waren zelf elkaars brouwmaatje. Nadat in eerste instantie iedereen overal meehielp, ook met de opstelling van Bas, verdeelde het geheel zich in een paar teams. Het leek af en toe wel een wedstrijd. Via een gemotoriseerde unit hadden we al gauw alle gerst vermalen. Overal om je heen klonken boormachines en het geluid van barstende gerstkorrels. Een ieder leek geheel op te gaan in dit proces. Voor ons beginners een mooi moment om te onthouden. Dit was geheel nieuw voor mij. Toch echt anders dan een blik opentrekken. Vervolgens het maischen (hé, stop die thermometer er nog eens in; hoe zit het met de tijd), het hevelen (hoe ingenieus kan je het verzinnen) en het koken van het wort. Een aangenaam aroma en een prettige temperatuur waren het gevolg. Opvallend was wel dat de diverse begeleiders ons nogal tegenstrijdige adviezen (lees: orders) gaven en elkaar hierop verbaasd aankeken als we dit opmerkten. Bier brouwen kan dus duidelijk op vele manieren en zoals ik wel vaker hoorde vandaag: bier wordt het toch wel.

Af en toe haalden we wat koffie (dank aan de uitbater) en koek (heerlijk) en keken toe hoe sommige brouwers rustig een krantje lazen terwijl de enzymen hun werk deden. Dat leek mij wel een heel relaxte manier. Ondertussen doordrenkte de geuren van al het wort de gehele ruimte en onze kleding. En het werd steeds behaaglijker, terwijl buiten de nattigheid toenam. Tussen de verschillende stappen liep ik wat rond om te babbelen met de diverse brouwers, maakte ik notities over de uitrustingen en toetste ik ideeën die bij me opkwamen. Kortom: hoe ga ik dit straks in de praktijk brengen. De Driekoningen tripel (het november bier) lonkt wel, moet ik zeggen.

Aan het einde van de brouwdag ging de bar open en kwamen er vele bieren op tafel. Wetende dat ik nog moest rijden en erger nog, dat ik die nacht dienst zou hebben, weerhield mij (helaas) van dit genot. Het is jammer dat de vergisting niet meer kon worden ingezet en dat we nog lang moeten wachten op het vullen van de flesjes.

Voor mij geen twijfel meer, dit moet ik thuis ook gaan doen. In de schuur is wel een plekkie te maken, ik heb genoeg gezien hier. En dan proberen maar. Ik denk dat ik niet de enige ben die halsreikend uitzie naar het moment van bottelen en vooral: het proeven. Ondertussen heb ik, nu ik dit schrijf, al een set spullen van iemand overgenomen en kan ik, met wat ik al had, echt aan de slag.

Proost op de cursus en zij die daar tijd in hebben gestoken. Foto’s zijn er in voldoende in omloop. Een van de cursisten heeft er een aantal staan op: www.debrakkebrouwer.nl

Ben Jacobs