Rare jongens, die Engelsen (1)

Toen ik vorig jaar gevraagd werd om voor drie jaar in Engeland te gaan werken, werd dat met "mixed feelings" ontvangen. De jongste van de drie zonen wilde direct, de oudste leek het "wel leuk", maar de middelste had echt geen zin. Mijn vrouw Mieke, leek het ook wel leuk, maar het idee weg te zijn van familie vond ze minder aantrekkelijk. Na overleg toch besloten om de grote stap te wagen, maar door allerlei reorganisaties intern (had ook iets te maken met oliereserves die niet helemaal klopten), duurde het toch nog tot januari 2005 tot er onderhandeld kon gaan worden. Om de scholing van de kinderen niet teveel in de war te sturen werd besloten om per 1 Juli 2005 in dienst van de engelse afdeling te gaan werken, en omdat de kinderen dan net (of net niet) vrij hadden werd besloten te beginnen met wat dagen vrij.

Vooraf enorm veel werk moeten verzetten om alles op te zeggen en adressen over te zetten etc. Ik zat regelmatig in Engeland en moest aldaar dus alles regelen, zoals een huis, maar vooral scholen en een bankrekening. Vooral dat laatste bleek een enorme ramp te zijn, maar na heel veel bellen, praten en onderhandelen is uiteindelijk toch alles voor elkaar gekomen.

Op 11 Juli 2005 begon het grote avontuur met een stel verhuizers die de boel in Bodegraven kwamen inpakken. Na 1½ dag stond het hele huis vol met dozen. Er kwam een grote auto waarin alles verdween (inclusief motorfiets en brouwspullen!) en aan het eind van de dag ging deze richting het veer naar Engeland en vertrokken wij naar zwager/schoonzus lief voor een laatste BBQ.

Omdat wij niet bijgelovig zijn gingen we met een gerust hart op 13 Juli naar Schiphol en vlogen we naar Manchester Airport om in Northwich (vlak bij Chester) ons leven als allochtonen aan te vangen. Na een nachtje in een erg luxe hotel met een exclusief ontbijt konden we naar ons nieuwe huis alwaar we al werden opgewacht door de chauffeur om onze eigen spullen in andermans huis te zetten. Na een dag hard werken stond alles erin en waren we op ons zelf aangewezen. Dat kan Mieke erg goed en binnen 2 dagen waren alle dozen uitgepakt, stond alles op zijn plaats en zag het huis er uit alsof we er al jaren wonen!

Inmiddels is het begin September en zijn de eerste twee kinderen naar school en dat valt ze reuze mee, hoewel ze natuurlijk wel in uniform moeten (met stropdas, waardoor ze na 1 week al vaker zo'n ding gedragen hebben dan hun vader!), maar dat valt tussen de rest niet op. De oudste gaat a.s. maandag naar college en mag min of meer normaal gekleed gaan.

Intussen heb ik wel mijn eerste biertje op engelse bodem gemaakt en een passende naam verzonnen, Bobby! Dit omdat onze jongste zoon zo heet, het een typische engelse (Londonse) agent is, mijn zoon blond is en het bier ook. Het is een recept dat vooral fantasie vergt, omdat ik gebruikt heb wat er was en dan wordt het altijd anders dan je bedoelde, vooral als je ‘s morgens pas gaat kijken. Het bier is prima gelukt, is licht van kleur, 7.2 % alcohol en smaakt (nog jong) al erg lekker. Dit weekend via internet maar eens een boel graan en hop bestellen zodat we nog meer moois kunnen gaan maken. Ik hoop binnenkort dus te kunnen melden wat er aan spullen te koop is alhier (wellicht iets bijzonders wat ik kan meenemen als we in December naar Nederland komen) en wat er hier zoal gedaan en beleefd wordt.

Voorlopig de hartelijk groeten van een Nederlandse allochtoon, vanaf dat eiland aan de overkant van de Noordzee.