Terug naar overzicht

Delirium, augustus 2013

tww augustus 2013
Door: Peter Hompe

Droog bier

De Japanners zijn een vreemd volk, dat weten we allemaal. Nou was ik daar laatst voor mijn werk. Ik zou naar een beurs voor barcode apparatuur en die beurs was in Tokyo. Er viel voor ons misschien een exclusief  importeurschap uit te slepen. Ik zou twee dagen naar die beurs gaan. Die werd gehouden verdeeld over twee gebouwen. Dus, dag één naar gebouw één. Dat lag op loopafstand van mijn hotel, het Park Hyatt. Ik móest daar gewoon zitten ná het zien van de film “Lost in translation”. Dat beursgebouw was één hal groot en er was alléén iets over barcodes te doen. Die avond gingen we uit in Tokyo. Ik werd door een potentiële leverancier op sleeptouw genomen. Nou… ze hebben me Tokyo laten zien!

Heb je de film “Lost in translation” wel eens gezien? Een aanrader! Eigenlijk beschrijft die het beste wat me daar allemaal overkomen is die avond. Ik heb genoeg Japans bier gedronken om daarvan een indruk te krijgen: Asahi, Sapporo, Suntory (ja, die maken, naast Whiskey, ook bier!) en nog veel meer merken. Daarnaast ook Saké en de befaamde Suntory whiskey. Vooral die laatste móest ik gewoon gedronken hebben. Daarna… de Japanse volkssport: Karaoke! Na zoveel drank maakte mij dat ook niet meer uit. Wat een land, wat een stad. Geweldig! Het werd laat. Heel laat…

De volgende dag moest ik naar gebouw twee, een veel groter verzamelgebouw. Meer een soort Jaarbeurs of RAI. Daar worden altijd meerdere beurzen tegelijk gehouden. In één van de hallen huisde het tweede deel van de barcode apparatuur. Het gebouw lag een heel eind verder van mijn hotel en ik reisde er per metro naar toe. De metro is hét vervoersmiddel bij uitstek in Tokyo.

Ik was nog niet helemaal helder toen ik bij het beurs gebouw aankwam, want het was laaaat geworden. Had ik dat al gezegd? De ontvangstruimte achter de ingang was best donker, zeker als je net uit het zonlicht kwam. Binnen stonden heel veel bordjes in het Japans, die allemaal naar andere beurzen wezen. Ik dacht dat ik zag waar ik heen moest en ik volgde mijn… ja wat eigenlijk? Ik kwam in een hal met een bierfestival. Walhalla dus. Althans, zo voelde het aan en zag het er uit. Mijn neus gevolgd dus, waarschijnlijk. Er stonden bekende en nog veel meer onbekende bierbrouwers en ze schonken allemaal gratis kleine glaasjes bier. Je kreeg wat je vroeg of, in mijn geval, wat je aanwees. Die barcodes konden me vanaf dat moment gestolen worden.

Later die dag, in licht beschonken toestand, kwam ik in contact met een groep mensen die daar waren, maar iets zochten wat er niet was. Het walen vliendelijke mensen en we laakten in gesplek. Zij waren allemaal gek op bier maar zochten een andere, snellere buzz. Dus… ze wilden wel bier drinken, maar voordat ze bereikt hadden wat ze wilden… dat duurde gewoon te lang, kostte té veel moeite en tijd. En dan, dat naar het toilet gaan heel de tijd…

Japan is, nog erger dan de Westerse wereld, vooral een snelle wereld. Zij waren op zoek naar iets veel snellers, maar wel met de smaak en verscheidenheid van bier. Uiteraard is die verscheidenheid daar, niets in vergelijking met die in België. En toen… weer dat kwartje op de grond! Ik wist wat me te doen stond. Ik heb ze op het hart gedrukt geduld te hebben en te wachten tot ik weer contact met ze zou opnemen. Ik moest namelijk eerst terug naar Nederland en één en ander laten onderzoeken.

Thuis aangekomen ben ik meteen aan de slag gegaan. In onze klantenkring hebben we we ook een aantal onderzoeksbedrijven. Eén daarvan doet onderzoek naar vriesdrogen. Ik heb een afspraak met ze gemaakt en ik heb ze voorgelegd waar ik naar op zoek was. Ik werd ontvangen door de directeur, maar hij had ook een paar onderzoekers erbij gehaald, ieder met hun eigen specialiteit. Ik mocht mijn verhaal doen, maar voornamelijk omdat ze nieuwsgierig waren!

De directeur haakte snel af toen het te technisch werd. Hij heeft zich verontschuldigd en ik heb verder geboomd met de drie onderzoekers. We zaten al snel op één lijn. Het was wel een lastig probleem, maar ze zouden ermee aan de slag. En ik moest samples aanleveren. Veeeel samples.

We hebben nog veel sessies gehouden en dat gebeurde steeds vaker in kroegen. Dit voor de live-samples volgens, Dirk, Jan-Jaap en Pierre. Uiteindelijk was het een gezamenlijke inspanning van Pierre en Jan-Jaap die de doorbraak maakte. Zij hebben mogelijk gemaakt wat ik wilde bereiken. Inmiddels heb ik heb nu een kant een klaar product en daarvoor is een productie lijn opgezet. In feite is het een enorme omweg, maar het product stelt je in staat heel snel dezelfde buzz te krijgen als met een normaal biertje. En nu het productieproces bekend is (bij mij dan), kan ik er ook mee variëren zoals met bier. Uiteraard is alles dichtgespijkerd met patenten.

Een half jaar en vele tests later kwam de vuurproef. Ik ging terug naar Japan. Ik had ondertussen mijn vrienden in Japan op de hoogte gehouden van alle vorderingen die ik hier in Nederland maakte en zij waren heel erg benieuwd naar de resultaten. Ik kan je nu vertellen dat het niet meeviel om mijn nieuwe product door de douane te krijgen, laat staan uit te leggen aan diezelfde douane wát het is, maar dankzij al mijn papieren (certificaten, rapporten en verklaringen van goed gedrag van de Nederlandse regering, waaronder een verklaring van Sander de Rouwe) is het me gelukt om Japan in te komen mét product. Ik had mezelf weer in het Park Hyatt geboekt en mijn Japanse vrienden in de New York bar op de 52ste verdieping uitgenodigd. Daar hebben we een beetje een achteraf tafeltje opgezocht en voor de vorm één rondje pils besteld. Da’s duur genoeg. Dáár kon ik ze voor het eerst mijn product laten zien en… laten gebruiken! Van de pilsjes werd verder niet gedronken. Daar kwamen we ook niet voor.

Ik legde mijn attaché koffer op tafel en haalde de eerste twee zakjes tevoorschijn. Ja, het product zit in zakjes. Al geraden wat het is? Ik noem het snuifbier, al weet ik nog niet hoe het product te noemen in Japan. Maar dáár heb ik mijn vrienden voor. Er werd gesnoven en… genoten!! Dit was precies wat ze zochten. Mijn uitvinding is dus het vriesdrogen van bier tot een poeder. Hier zit alles in: kleur, alcohol en smaak. Ja, ik kan niet anders zeggen dat Pierre, Jan-Jaap en Dirk hun best gedaan hebben, maar het idee kwam toch van mezelf. Een lijntje van ongeveer twee gram komt overeen met de hoeveelheid van een Amsterdammertje of Vaasje (net waar je bent). Afhankelijk van het gekozen poeder, snuif je dus een “pilsje” van 5% of een “tripel” van 9%. En het werkt supersnel. Eén van die Japanners was met 5 snuifjes binnen 5 minuten knock-out. Missie geslaagd!

Het snuifbier is een absoluut succes. Productie draait op volle toeren en ik kan de vraag bijna niet aan! Inmiddels heb ik speciaal voor de Japanse markt ín Japan een productiefaciliteit op laten zetten. Daarmee kan ik de Japanse vraag in het land van bestemming voorlopig oplossen. Verder krijg ik uit veel Aziatische landen aanvragen en daarnaast laat ook Australië zich niet onbetuigd. China lijkt zich te ontpoppen tot een enorme markt. Ik voorzie problemen met veel Europese landen, hoewel het in het oosten van Europa allemaal heel voortvarend lijkt te gaan. Van Nederland weet ik nu al dat ik het, wettelijk gezien, niet kán wegzetten. Sorry! Amerika zal ook een probleem zijn, maar door de vraag uit de rest van de wereld, hoef ik me over de toekomst geen zorgen meer te maken!

Snuif, drink en rij voorzichtig,
Peter

Terug naar overzicht