De Polderbok: brouwverslag deel 1

De Polderbok was voorbereid door ons commissieleden en nu ging het toch weer echt gebeuren. Op donderdagmiddag togen er 4 leden, allen per trein, richting A’dam. In Nieuw Vennep probeer ik nog via de grote ruit op de bovenste verdieping van de dubbeldekker Jan Wurpel te ontwaren, maar helaas. In Hoofddorp schiet een man in een groene jas langs me heen. Dat blijkt bij nadere beschouwing (op Schiphol) Theo te zijn (Jan zat helemaal voorin met tassen vol mouten en siroop). En Eric ontmoeten we op de Prael.

Schroten staat op de agenda en wel meer dan 300 kilo, en dat op de warme zolderruimte in het grote Prael gebouw. En we willen het zwarte mout veel fijner hebben dan de rest, maar de koffiemolens zijn niet meegekomen. Morgen kan natuurlijk ook nog.

Ik neem weer de verantwoordelijkheid voor de babyweegschaal op me en al snel loopt ons schrootteam als een geoliede machine. Je bent in de Prael en je kijkt niet gek op als een groep van 17 dames en een heer rondgeleid wordt. De geoliede machine komt weliswaar tot stilstand, maar we kunnen wel goed aanvulling geven, en commentaar leveren op het verhaal van de rondleider. Niet dat de dames meteen aan onze lippen hangen, maar toch… We eindigen ten slotte bestoft en wel (de mondbeschermers zagen we pas na afloop liggen) in het proeflokaal van de Prael en genieten van de mei- en de herfstbok uit het vat. De dames zijn aldaar ook net aan het proeven van dit lekkere vocht.

Op vrijdag ochtend moet ik wel heel erg vroeg op. Want het is de bedoeling om 8.00 te beginnen met brouwen. Gelukkig mag er eerst naar de koffie worden gegrepen. En dan worden door ons de zakken met de gisteren verschrote granen in de ketel gestort en grijpen we naar de knoppen voor het bedienen van de installatie. En natuurlijk moeten wij, daar ben je per slot hobbybrouwer voor, alles meten en weten. Dat hadden we beter kunnen laten, want er blijkt een zekere discrepantie tussen de ingestelde temperatuur, dat wat het display aangeeft, de thermometer die er bij wordt gehaald en de digitale meter, die er gelukkig ook nog lag. Ondertussen loopt de klok wel door en uiteindelijk weten we niet of we nu een hele lange eiwitrust hebben gehad of toch een lange 62 graden stap en dus gegarandeerd een droog bier. Als we de instellingen daarna accepteren gaat alles beter en doorlopen we alsnog de stappen. Alhoewel: als een der cie-leden alsnog wil tornen aan het bedachte brouwschema, en de 72 graden stap wil verkorten grijpen we naar de zetmeel test. En die blijft, hoe lang we ook wachten, paars…, tja…

Daarna komt het onderdeel, waarvan schrijver dezes nog de vreselijkste beelden van het jaar ervoor op het netvlies heeft staan. Het spoelen. In beginsel lijkt dat vlot te gaan. Maar blijkbaar moet dat toch wel uren duren. SG’tjes die we ondertussen hebben gemeten lijken oké. Maar een uiteindelijk SG zal ik niet meer meemaken, want ik moet tijdig weg omdat de plicht roept.

Ben