Rare jongens, die Engelsen (5)

 Inderdaad, tot mijn niet geringe schaamte moet ik bekennen dat ik toch een beetje aan het "verengelsen" ben. In het geval je je mocht afvragen wat dat betekent, zal ik een en ander wat nader toelichten. Engeland is dat eiland aan de andere kant van de Noordzee en juist omdat het een eiland is, is het enigzins van de rest van Europa vervreemd. Het heeft een heel andere cultuur en dat uit zich op diverse manieren.

Het begint al bij de jeugd, zo vroeg als op de peuterspeelzaal, wat voor de meeste kinderen een dagverblijf is omdat veelal beide ouders werken, om op iets te grote voet te kunnen blijven leven. Als die kindertjes daar zijn en ze buiten mogen spelen, dan moet er toch minstens een ijstijd in aankomst zijn om een jas of trui te dragen. Zodra het weer enigzins anders is dan wat op de zuidpool gewoon is, gaat de jas uit en wordt een T-shirt meer dan genoeg gevonden.

Dit blijven ze vol houden tot ze oud genoeg zijn om tot diep in de nacht naar feesten te gaan en zich willens en wetens klem te zuipen, een jaar of twaalf dus. Ja, rare jongens (en meisjes) die Engelsen, want ouders denken dat ze er niets tegen kunnen doen dat kinderen uit gaan en pas tegen de ochtend thuis komen als ze twaalf of dertien zijn. En nog minder tegen het feit dat ze weten dat ze uitgaan met als voornaamste doel: to get bladdered, thrashed, wasted, hammered etc, allemaal uitdrukkingen voor het zoveel zuipen dat je geen idee meer van de wereld om je heen hebt. Dit brengt diverse gerelateerde problemen met zich mee zoals geweld, verslavingen, zwangerschappen en al dan niet vermeende verkrachtingen. Zeer populair hier is het schreeuwen van aanranding als je naast iemand wakker wordt en geen idee meer van de vorige avond hebt. Dit moet wel tegen je wil zijn gebeurd of je bent op z'n minst gedrogeerd. Als later dan voor de rechter blijkt dat je samen met de vermeende dader naar de drankgelegenheid kwam, je samen meer hebt gedronken dat goed voor je was en ook nog uit de kroeg bent gegooid omdat je probeerde elkaar ter plekke van kleding te ontdoen, dat maakt het verhaal iets minder geloofwaardig. Meestal is dan de repliek van "slachoffer", maar ook van van de rechter, dat de jongeman in kwestie toch rekening had moeten houden met de kennelijke staat van de jongedame, net alsof hij zelf zich nog iets van de avond ervoor kon herinneren. Rare jongens, die Engelsen.

De meeste ouders zien dit overigens als een probleem dat de staat maar moet oplossen. Ouderlijke verantwoordelijkheid die door politici moet worden genomen, wel, als je daar je vertrouwen in stelt, val je inderdaad onder het hoofdstuk "Rare jongens".

Typisch engels lijkt dit overigens wel, dit Binge-drinking, bij meisjes nog meer dan bij jongens. Van meisjes tot aan vrouwen, ze gaan regelmatig uit met een stel vriendinnen met als enige doel om dronken te worden. Daarbij natuurlijk schaars gekleed (geleerd vanaf de kleuterschool), waarbij de "cleavage" voor eenieder duidelijk te aanschouwen is. Daar hebben de engelse dames vrij weinig moeite mee, het laten zien wat ze in huis hebben. Hoewel het streven van de meeste vrouwen de "size zero" is (er uitzien als een gratenpakhuis waarbij er in ontblote toestand een stikkertje opmoet, anders zie je niet wat de voorkant is), voldoen de meeste niet aan dit ideaalbeeld (Engeland is een van de landen met de dikste inwoners van Europa). Er wordt echter wel net gedaan alsof en dus loopt men gerust met 90 kilo in een kort rokje en een strak naveltruitje, dus met de frustratie zal het wel meevallen.

Nee, hierin ben ik niet aan het verengelsen. Bier is er om van te genieten, bij voorkeur met een stel vrienden, maar met voornaamste doel om gezellig samen te genieten. Dat dit zo af en toe resulteert in gepaste dronkenschap is niet zozeer het bereiken van een doel alswel een gevolg van een gezellig samenzijn. Ook de hilarische omgang met bloot, sex en/of drugs (no sex please, we're Brittish) is aan ons voorbij gegaan. De Britten wijzen naar onze merkwaardige vrije omgang met deze zaken als zijnde niet goed, maar komen via de statistieken tot ontdekking dat de Nederlandse liberale manier van werken in een prettiger omgang met minder problemen resulteerd. Engeland met al z'n beperkende regelgeving staat binnen Europa hoog genoteerd met alcohol en drugsverslaving, tienerzwangerschappen en geweldsdelicten. Maar ja, ze hebben ooit de wereld geregeerd, dus ze zullen het wel beter weten.

Nee, mijn verengelsing resulteerde in de belofte om wat voor het clubblad te schrijven en dit dan vervolgens niet te doen, dat is ook "Typisch Engels". Als je met een engelse firma wat afspreekt hoor je al snel: "we nemen contact met u op", wat gezien moet worden als "probeer ons over een paar weken er nog eens aan te herinneren, misschien hebben we dan wat voor u". Nou is een belletje niet zo erg, maar het kan ook betekenen dat je een dag thuis blijft omdat een loodgieter niet langs komt, terwijl toch duidelijk in de agenda staat dat hij tussen 10.00 en 18.00 uur (geeft de man wat ruimte) kan komen. Een paar dagen later vindt je dan een briefje op de deur dat je niet thuis was (voor een niet gemaakte afspraak) en moet je dus bellen voor een nieuwe afspraak.
Nou was ik op de de clubavond in april (ik was in Nederland om scholen voor de kinderen te regelen en kon dus mooi met Gerrit mee), en werd er door Lidewij fijntjes aan herinnerd dat er toch echt wel weer wat kopij moest worden ingeleverd. Bij deze dus, Lidewij.

En veel verder verengelsen zal ik niet, want ik ben druk bezig met de voorbereidingen om terug naar Nederland te gaan. Per 1 september een andere baan in Nederland, dus half augustus weer verhuizen naar ons vertrouwde kikkerlandje. Toch een hoop opgestoken tussen die rare jongens, want ze zijn nog immer beleefd en wachten keurig hun beurt af. Geen gedrang bij de bar en proberen de aandacht van de barman/vrouw te trekken, gewoon rustig wachten tot je geholpen wordt en als je  voor je beurt geholpen dreigt te worden, dan zeg je dat en laat je de ander voorgaan.
Rare jongens die Engelsen, maar wel beleefd.

Groeten vanaf de overkant,
Marcel